کودا به کارگردانی سیان هدر محصول اندیشه ای است که وجه متمایز کننده انسان و جامعه را نقض می کند. آنچه این فیلم را دارای اهمیت کرده است تابو شکنی سینمایی و بازگشت به ریشه چه در ساختار و چه در محتوا است. بازگشتن به ریشه به معنای این است که ما قرار است فیلمی صامت ببینیم اما آنقدر جذابیت موسیقی بالا است که در عین بی صدا بودن صدا را لمس می کنیم؛ (لحظه ای که پدر روبی دستانش را بر صورت و زیر گلوی او می گذارد تا بتواند تحرکات حنجره اش را که ناشی از خواندن او است لمس کند). کودا توصیف دیداری گرفتن حس خوب از شنیدن و آوزا خواندن است (هنگامی که استاد از روبی می خواهد احساسش را از آواز خواندن بیان کند). بازیگر نقش روبی، امیلیا جونز، علاوه بر آنکه بی شک مستعد موسیقی و آواز است توانایی بالایی در بیان حالات و میمیک رفتاری در دو جبهه صامت و صداپیشگی دارد.
*خانواده‌ات و بغل کن
سوال اصلی که در مواجهه با این اثر برای من پیش آمد این است که: چرا باید دغدغه های خانواده ای را روایت کنیم که تنها یک نفر از آنها می تواند بشنود و حرف بزند و اتفاقا همان فرد مستعدترین در خانواده است؟ این سوالی است که به خوبی فیلم نامه و داستان به آن و...
برای مطالعه کامل این یادداشت به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه کنید
