تاسیانِ تینا پاکروان به همان اندازه که تماشایی و سینمایی است، جاهطلبانه و خطرناک است. سریالی که در شبکه نمایشِ خانگی اَنگِ بورژوازی به زبانِ پروست، نویسنده فرانسوی، به خود چسبانده و تماشای خیال را در مقابلِ واقعیت سرِ پا نگاه داشته، امّا در حالِ ساخت تصویری از اسنوبیسم است. اعتراف میکنم سکانس ابتداییِ «تاسیان» که به درختِ سرو ختم میشود خیلی حرفهای ساخته شده. سکانسْ منِ فیلمباز را فریب میدهد که اُپِنینگِ آن قرار است با یک موضوعِ جنایی آغاز شود. مسئله این نیست که چرا موضوعات در سینما و شبکهی نمایش خانگی دست روی ماجراهای قبل از انقلاب و دانشجو میگذارند؛ مسئله دقیقاً این است که این ماجراها چه موضوعاتِ دراماتیکی را دنبال میکنند. پروژه خیلی خوب بسته بندی شده. طراحی لباس، دکور و بطور کلی چیدمانِ ذهنیِ دکوپاژ در میزانسن دادن کارگردان، مولف را کاربلد نشان میدهد و ثابت میکند اگر مدیری، شریفینیا و حمیدیان در این فیلم نقشآفرینی کردند بخاطر دیده شدن بیشتر و بهترشان بوده نه بواسطهی مسئلهی دیگری. موضوعی که بسیار اهمیت دارد این است که ما در حالِ پُز دادن با یک داستان عاشقانه هستیم یا با یک داستان عاشقانه میزانِ جاهطلبیِ خود را نشان میدهیم. این موضوع ختم میشود به ارجاعاتی که مولف در سکانسها و میاننوشتهی ابتدای فیلم. تقدیم به استادم بهرام بیضایی، پوستری از «گاو» مهرجویی، «اسرار گنج درهی جنّی» گلستان و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
