سید حسن نصرالله در ضاحیه لبنان ترور شد. یک خبر هولناک که جهان را به لرزه انداخت. این جنایت در فُرمْ، چارچوب خبری، یک پیامی است که نیازی به رابط و منتقل کننده ندارد. انتشار آن محتوایی دارد که خود به خود ساختاری متناسب ایجاد خواهد کرد. این ساختار دستِ خودی، نخودی و بیخودی را برای ما آشکار می‌کند. رسانه‌ها کارکرد تحلیلی خود را در مواجهه با این خبر از دست داده‌اند؛ چرا که قدرت رسانه در ایجادِ پروپاگاندا برای محتوای خود است و هنگامی که با یک خبر اَبَر پروتاگونستی روبه‌رو می‌شود چاره‌ای جز تسلیم شدن ندارد. در رسانه‌های داخلی این تسلیم شدن مثبت است و ما تنها خواسته‌ای که به عنوان یک روزنامه‌نگار یا احیاناً خبرنگار می‌توانیم از رسانه‌هایمان داشته باشیم، پوشش مطالبات حزبی و مردمی در مواجهه با آن است. من نظر شخصی‌ام این است که فقط با یک اقدامِ انتقامی می‌شود این سگِ هار را به باغِ اُروپایی خود باز گرداند. در رسانه‌های خارجی امّا آنچه خبر را وارونه کرده پایکوبی است. جابجا شدنِ اَبَر پروتاگونیست است. ما چهره‌ای از تروریسم در رسانه‌های معاند می‌بینیم که ویژگی اصلی‌اش حمایت از آنتاگونیست شده. این ویژگی صرفاً تظاهر به دفاع از شر نمی‌کند بلکه صراحتاً دفاع از شر را فُرمِ بدیع خود می‌داند. قابلیتی که با نمایش شادی عام از به شهادت رسیدن سید حسن نصرالله تحت کنترل فضاهای مجازی و تلویزیون‌های معاند قرار گرفته و...
برای مطالعه کامل متن از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/?p=24433
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/mllm4x5
