رضا عطاران بزرگترین واسطه میان مردم و تلویزیون بود. سریال‌های او «متهم گریخت»، «خانه به دوش»، «بزنگاه» و... که امروزه از رسانه ملی نیز بازپخش می‌شوند حاوی یک چارت مشترک با جنس ضعیف جامعه است که علاوه‌بر نمایش تنش در چنین خانواده‌هایی، تلاشی است برای به رخ کشیدن زیبایی‌های موجود در این تنش. خانواده‌هایی از نظر اقتصادی ضعیف اما در بنیاد و فرهنگ بسیار قوی. نکته بسیار مهم در این نمایش حفظ داستان و فرم داستانی در اوج محتوا است. آثار ذکر شده نه برای کلیپ‌های اینستاگرامی ساخته شده‌اند و نه شعاری هستند و بسیار هم کاریزماتیک در نظر گرفته شده‌اند. جای خالیِ عطاران در تلویزیون ماه رمضان را نمی‌شود با بازپخش آثار او پُر کرد، اگرچه این عمل فکتی است که دست خالی رسانه ملی برای پذیرایی دراماتیک از روزه‌داران را نشان می‌دهد اما لازم به ذکر است که هیچ‌گاه تکرار نمی‌تواند جای تولید را بگیرد. مسئله‌ای که همواره رضا عطاران را به عنوان نمادی برای زیست اجتماعی مطرح کرده حضور او در میان مردم است. رضا عطاران به دلیل فهم اجتماعی توانایی هرچه بهتر یک نمایش اجتماعی در قصه‌اش را دارد. از از بازی خوبِ سوسن پرور در سریال «بزنگاه» نمی‌توان گذشت. این اکت علاوه‌بر اینکه نمادی از جامعه است نمایشی دراماتیک را به همراه دارد که کورسوهای امید را برانگیخته. در سال‌های بعد دیدیم که سریال «سه در چهار» چه میزان از نظر فرمیک و...
