فسیلِ کریم امینی عمیقا متاثر از سینمای بدنه قبل از انقلاب؛ بی‌بندوبار، پراز شوخی‌های پشت‌وانتی و مظلوم‌نما است. همه آنچه سینمایِ فحاشِ قبل از انقلاب می‌خواسته بگوید را در این فیلم می‌توان دید. فیلمی که طبیعتا ناتوان در ارائه مفهوم و قبل از آن فرم به معنای هنری است اما به شدت سرگرم کننده و خنده‌آور برای بیننده امروزی سینمای ایران است. اگرچه شاید لازمه این‌روزهای سینما در ایران چنین فیلمی باشد اما ابدا چنین فیلمی نمی‌تواند "سینما" باشد. کپی کورکورانه از «نهنگ عنبر» و «هزارپا»یی که باید تا ابد پاسخگوی ایجاد چنین فضایی در سینما باشند. اگرچه «نهنگ عنبر» ساخته سامان مقدم جزئیاتی حاوی سینما در خود دارد اما شدیدا مخالف آن هستم که «فسیل» را دست‌مایه‌ای برای اندک حالِ خوب مردم از سینما قرار دهیم. نمی‌شود که کسی را کتک زد و بگویید شوخی کردم. «فسیل» اگرچه ناخواسته اما بدوا این کار را می‌کند. بهرام افشاری با ایفای نقش به عنوان: عمویی خودش را خیلی خراب کرد. به تعبیری دیگر این فیلم به غیر از دست‌آورد مالی برای سازندگان و عواملش چیز دیگری ندارد. حبیبی نیز همین‌طور. الناز حبیبیِ خوش‌چهره و...
