قهوه پدری از ساخته‌های مهران مدیری که به طرز جنجال‌آفرینی مدیوم رسانه و شبکه را بلد است، در قسمت اوّل خیلی هم بد نبوده. فیلمْ نوعی از داستان را ادامه می‌دهد که نفی ذاتی میانِ دارا و ندار ایجاد می‌کند. این نفی ذاتی علاوه‌بر وجود فرمالیته در ساختارِ رواییِ مدیری جهانی خلق می‌کند که مابه‌ازای بیرونی آن را در محدوده‌ی جغرافیایی خودمان می‌بینیم. مثلاً پلانی که خیلی هم در فضای مجازی وایرال شده را از «دراکولا» اشاره می‌کنم: ویشکا آسایش که ظاهراً زنِ ثروتمندی است گفتمانی با مردی دارد که زباله‌گردی می‌کند. این گفتمان در حالی که هیچ ربطی به معنای ضمنی در فیلم‌نامه پیدا نمی‌کند چهره‌ای بالغ از مولف و داستان در محصول و محصولات او برای بیننده می‌سازد. مثلاً آنچه تا به اینجا و در قسمتِ اولِ «قهوه پدری» دیدیم نمایشی از یک کاربلد است که مدل شده و مخصوصا در سکانس پایانی که سام درخشانی، جهانگیر و خانواده‌اش در راه رسیدن به مردی همه فن حریف هستند، چنین فکتی را ثابت می‌کند. تداوم رفتاری‌ای که مدیری در سری ساخته‌های خود چه در تلویزیون و چه در شبکه نمایش خانگی داشته نشان می‌دهد مبارزه‌ی او برای برتری اقتصاد بر فرهنگ است و نه برتری فرهنگی بر اقتصاد. اگرچه این فکت را قبول دارم که اقتصاد می‌تواند جامعه‌ای را از نظر فرهنگی به درجه‌ی بالا یا درجه‌ی پایین بکشاند اما آنچه مشخصاً مدیری را از چنین فکتی جدا می‌کند، نگاه لاکچری او به محصولاتی است که با شعارِ روشن‌فکری، اخلافات فرهنگی را ناشی از اختلافاتِ طبقاتی و اقتصادی عنوان می‌کنند و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/?p=24448
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/dmo7s51
