جوکر2 با اجرای احسان علیخانی یک زخمِ بزرگ بر گردنِ لبخندهایی است که به اصطلاح کمدین‌های حاضر در این رئالیتی‌شو بر گردنِ فُرم می‌گذارند. این بازی رسانه‌ای که علیخانی و انصاری راه انداخته‌اند تا این نمایش دیده شود هم کاربردی ندارد. از سویی دیگر منِ مخاطب انتظار دیدنِ خانم‌ها را در این شو دارم و این انتظار را خودِ برنامه ایجاد کرده که باید اعتراف کرد برنامه قطعا بخشِ بزرگی از لبخند را از دست داده است. در هر صورت زرق و برقی که «جوکر2» با مثلا 53 دوربین کار گذاشته شده ایجاد کرده دست کمی از سیاست‌مداری سینمای هالیوود در مقابل خلق چشم‌نوازی برای تماشاگر ندارد و این سیاست را با یخچالِ پُرِ گرانقیمت خود به گستاخی در برابر فقر بدل کرده. مطمئناً قشر پولدار و متمول جامعه چشم به راه نسخه بعدی این رئالیتی‌شو نیستند و جالب است بدانید ما این اندازه بی‌تفاوتی در برابر شرایط اقتصادی جامعه را در مجموعه‌های غربی چون «فرندز» هم نمی‌بینیم. این زخم نیاز به یک پانسمان بزرگ بر بدنه کمدی ایران دارد. قطعا کمدی آنی نیست که مثلا کسی که تا دیروز به دنبال سوژه برای برنامه‌اش بود که مردم را بیشتر به گریه اندازد و حالا برای ثابت کردن توانایی‌اش در خندیدن برنامه‌ای ساخته که در راستای ستایش تمول افراد، چه در حوزه اقتصادی و چه در حوزه بازیگری، حرکت می‌کند. در مرتبه اول برخورد می‌کنیم با ریختِ لباس پوشیدن افراد و...
