صددام به کارگردانی پدرام پورامیری یک خیانتِ کمدی‌وار به سینمای ایران است. این خیانت به طرزِ مشکوکی منتهی به وطن‌فروشی و ریاکاری می‌شود. در این فیلم ما چهره‌ی مهربان و سفیدی از نیروهای نظامی آمریکایی به نمایش گذاشتیم. بعد ارتباطِ اروتیکی میانِ ثریا، پرینازِ ایزدیار، و صالح (بدل صددام)، رضا عطاران، می‌بینیم که با جا ماندنِ ماتیک بر صورتِ آقای بازیگر، سینمای شریفِ ایران را به دوران قبل از یک انقلابِ فرهنگی سوق داده. حلیمه هم، آزاده صمدی، پارانویاییِ متوهم است که نه وفادار به رئیسش در مقایسه با ابراهیم تاتلیس دیده می‌شود و نه نظامی بودنش. اصلاً فیلم بدونِ سلبریتی‌هایش هیچی نیست. فیلم‌نامه‌ی درست و درمان که ندارد و بعد هم ما آنچه را که می‌بینیم قبلاً در «نهنگ عنبر» مقدم با افشار و عطاران دیده و لمس کرده بودیم پس نوآوریِ سینمایی کجا رفته؟ فیلم پُر از تالی‌فاسدهای اخلاقی است و خیانتِ بزرگی از نظر فرهنگی به این مرز و بوم کرده. من نمی‌دانم چرا باید بدل «صددام» روبه‌روی میدان آزادی با معشوقه‌اش عروسی بگیرد و جمشیدی هم از هر رقاصی بهتر قِرش دهد؟ و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
