زخم کاری مهدویان به فصل چهارم رسید و «جوکر» علیخانی به فینال و این وسط دستهای خالیِ مردم، خالیتر ماند. مهدویان در فصلِ اَخیرِ «زخم کاری» نشان داد که کارگردانی بلد است و نیازی هم به تعریف من و امثال من ندارد که چرا و چگونه تا فصل چهارم مخاطب را درگیر داستان خود کرده. داستانی که همهی گلایهها و نقدهای فصولِ قبل را به جان خریده و حالا محصولی در فصل چهارماش تحویل تماشاگر داده که به نوعی همه را ماله میکشد. امّا مشخصاً در موردِ به اصطلاح فینالِ «جوکر» علیخانی: قسمتی که به کمک طعنه و تمسخرِ گروهی از جامعه که با یک محصولِ فرهنگی مسئله دارند کارش را پیش میبرد. استفاده از بازیگری مانند: وحید آقاپور که در چنین استایل و کاراکتری بارها دیده شده و بعد طعنه زدن او به پخشِ تنها قسمتِ نتایج بانوان، مانند: اعلام نتایج بخش ورزش از صدا و سیما، از نظر اخلاقی فاقد اعتبار است و به نوعی اگر هم «جوکر» فکتهای مثبتی با خود داشته را پنبه کرده. وجودِ این نکته که اکنون جامعه نیازِ به خنده دارد و چنین برنامههایی، حتّی برای چند ساعت، تفریح را برای مردم بوجود میآورند، نباید باعث حرکت در ریلِ رسانههای معاند شود و بهانه دست دیگران دهیم که ببینید آنها چقدر با حضورِ بانوان مشکل دارند! خیر جنابِ سازنده ما آدمهایی صرفاً با یقههای بسته و ریشِ بلند نیستیم که خودمان هم از چنین برنامههایی لذت میبریم و زیرپوستی میخندیم و خانوادهمان هم آنها را دنبال میکنند؛ ما با گرایشِ محصولاتی که به ظاهر فرهنگی هستند و این وسط هم اگر زندانیهایی آزاد میشوند برای ظاهرسازیِ بیشتر است، مسئله داریم. فلان بانک بجای کسب سود از سرمایهی بیشترش میتواند مستقیم چندین برابر این تعداد زندانیها را آزاد کند، نه اینکه حامیِ به ظاهر لبخندی شود که حاصلش تمسخرِ نقادان شده و...
متن کامل را در روزنامهی اینترنتی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
