عمامه صورتی ساخته حسین شمقدری مسئله حجاب را شخصی و غیر اجتماعی دیده و این مهم جدای از بحث تکنیک در عُرف هم نفوذ می‌کند. وقتی از مستند صحبت می‌کنیم خیلی حرف بزرگی در زمینه تحقیق و حتی ساختار یک رسانه می‌زنیم. «عمامه صورتی» هیجانش را مدیون عنوانش است. چگونه می‌شود در کنار زنان بی‌حجاب بنشینیم و اگر هم قصد امر به معروف نداریم از جنس خودشان معروف شویم. اینگونه نه تنها معنای جامعه اسلامی زیرسوال می‌رود بلکه وقتی راوی داستانمان یک روحانی باشد باید خیلی حواسمان را جمع کنیم که او صرفا یک فرد روشن‌فکر دینی شناخته نشود. روشن‌فکری قاعدتا به معنای باور دیگران نیست بلکه باید روشن‌فکری را در پذیرش باور دیگران دید اما این پذیرش به معنای باور داشتن به باور دیگران نخواهد بود. وقتی داشتم این متن را می‌نوشتم یکی از دوستان تماس گرفت و هیجان والایی به من وارد کرد: رفتند بازرسی ارشاد و گفتند ما بال و پَر این منتقد را می‌چینیم. جدای از اطلاعات باید این مهم را بگویم اگر قرار باشد محصولی که فرهنگی می‌نامیم، با استقبال روبه‌رو شود نباید بی‌خودی چهره روشن‌فکر به خود بگیریم و همه فرهنگ یک جامعه را برای دغدغه خود زیر سوال ببریم، دغدغه‌ای که شخصی است، باید شخصی بماند. این اتفاق دقیقا در «عمامه صورتی» هم روی داده. ما با فکتی از کارگردان روبه‌روایم که به واقع اصولی از دین را زیر سوال می‌برد بدون آنکه و...
