پاسیو به کارگردانی سید سعید دخیل علیان تا 27 بهمن ساعت 18 در تالار هنر اصفهان به روی صحنه می‌رود، نمایشی واضح برای زمان است و هیچ زمانی بدون داستان نخواهد بود. اریک امانوئل اشمیت فرانسوی جهان هولوگرافیک را خوب می‌شانسد و با همین دید توانسته چنین نمایشنامه‌ای خلق کند اما مسئله اینجاست که تا چه میزان چنین جهانی به فرهنگ ایرانی مرتبط است؟ مسلما پاسخ صفر است چرا که اصلا متوجه آن نخواهیم شد چرا الکساندر با دو نفر در رابطه است؟، و به نوعی این روابط تنها با لهجه اصفهانی و نیرنگ‌های زنانه سارا ترمیم نخواهد شد. به طور کلی اگر نمایش را به عنوان کلاس درسی برای یک هنرجو در نظر بگیریم، کارگردان به مراتب توانسته نمره خوبی دریافت کند. طراحی میزان‌سن، شناخت از نمایشنامه، بازی‌گرفتن‌ها و در کل هدایت تیم برای هدف. در این نمایش ما با اشمیتِ فرانوسی مواجه نیستیم از طرفی ما با علیان هم به طور کامل مواجه نمی‌شویم و قطعا این بزرگترین نقطه ضعف اجرایی است که حتی این‌روزها به جای اقتباس می‌زنند بازنویسی برای اجرا و... . تو می‌دونستی من ازت خیلی بدم میاد؛ من به‌خاطر مایرا پزشکی می‌خونم. مواجهه مردی 65 ساله با 25 سالگی خود و بعد حرف‌زدن او با خود کم‌سن و سال‌ترش که در ادامه متوجه می‌شویم فقط او و مادربزرگ می‌توانند الکساندر پیر را ببینند در ذهن بیننده دغدغه‌مند قطعا ایجاد تفکر خواهد کرد. در میزان‌سن می‌بینیم که گلدان‌هایی سمت تماشاگران قرارداده شده و...
