نقدی بر وحشی

وحشی سریالِ تازه‌‌به‌دوران رسیده‌ی هومن سیدی اثری است دراماتیک که مفهومی از قصّه‌های اجتماعی در قوالبِ مختلف را ارائه کرده که می‌توان کُنَش‌گریِ فردی سوم را در آن دید. بر اساسِ تجربیات و حدسیات می‌نویسم که نگارجواهریان شکلِ دیگری از خانم وکیلِ در «مجبوریم» درمیشیان خواهد بود که ما احساساتِ بیرون‌زده‌ی جواد عزتی را هم زیادی می‌بینیم. البته که بازیِ عزتی طعمِ خوشِ یک شخصیتِ مُنفک بر اساسِ درام و قصّه‌ی سناریو بندی شده را به ما می‌دهد امّا در بسیاری از لحظات غافلگیر شدنِ او، با توجه به عقبه‌ای که داشته، برایمان عجیب شده. تا به اینجا که سه قسمت از آن را دیده‌ام داستان با تعلیقِ مُنحَصِربه‌فردش توانسته با کم گفتن از آینده به اکنون اضافه کند و اندوهِ شخصیت را در حدِّ خرافات افزایش دهد. این مرز بندیِ کارگردان نسبت به یک تئوریِ همه‌جانبه را دوست دارم. کارگردانی که علمِ استفاده از موسیقی را خوب بلد است، رنگ‌بندی می‌داند و میزان‌سن‌اش اگرچه ما را به یادِ «مغزهای کوچک زنگ‌زده» می‌اندازد امّا چشم‌نواز است. به این فکر می‌کنم که اگر من جای سیدی بودم، نوید محمدزاده را داوود اشرفِ «وحشی» می‌کردم چرا که او در کلوزآپ میمیکِ ترحُم برانگیزتری نسبت به عزتی دارد و...

متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.

ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.