پیر پائولو پازولینی فیلم‌سازی که سه هفته پس از انتشار اولین نسخه از سه‌گانه «مرگ» به قتل رسید را باید بیشتر دید. «120 روز در سودوم» یک فیلمِ ممنوعه جنجالی که سینمای امروزه هرگز به قدرت‌های گرافیکی آن با این تکنولوژی‌های فرانهاد پی‌نخواهد برد. «انجیل به روایت متی» شاعرانه و زیبا است و بارها باید «دکامرون» را آموخت؛ اما قبل از آنکه به چرایی زیباشناسی در سینمای او ورود کنیم باید اعتراف کنم که فیلم آخر او هرگز تحمل کردنی نیست و زیبایی بسیارش حالِ تماشاگر را به هم خواهد زد. همانطوری که در کتاب «عقل ساد» نوشته موریس بلانشو می‌خوانیم: شالوده‌شکنیِ مارکی دوساد، این نویسنده منفور، باعث شده تا مولف و شاعری مانند پازولینی زیبایی‌هایی در آثار او کشف کند که هرگز قابل ترور نخواهد بود. «120 روز در سودوم» که از روی دست مارکی دوساد تقلب کرده نه فقط یک ضایعه اخلاقی و سیاسی را زیر تیغِ نقد قرار می‌دهد بلکه ثابت می‌کند قانون را آنهایی نوشته‌اند که از قانون فراری هستند و شکستن آن را آزادی و رهایی می‌دانند. در کتاب «زیباشناسی چیست؟» نوشته مارک ژیمنز به این نکته نیز اشاره می‌شود که زیباشناسی به مفهوم فلسفی و مدرن آن فقط 20 سال است جدی گرفته می‌شود و مابقی آن را که عمر 200 ساله دارد تنها می‌توان مانند یک درس خواند. حال این دو مقوله چه ارتباطی در آثار پازولینی و مشخصا اثر اخیرش پیدا خواهند کرد؟ و...
