دسته دختران فیلمی از منیر قیدی است که در چهلمین جشنواره فجر موفق به دریافت دیپلم افتخار بهترین نقش مکمل زن شده، فیلمی در ستایش مردانگی زنان سرزمینی است که همواره مورد ظلم و ستم قرار گرفته. از نظر سینمایی چند موضوع قابل طرح در این فیلم دیدم که مرا ترغیب به نوشتن درباره آن کرد. اولین موضوع و به نظر من مهمترین موضوع آن ابژه ای است که در سطح برای عموم قابل مشاهده است. قیدی بدون هیچ پوششی شعار قیمینیسمی می دهد و به آن جامه عمل می پوشاند. مسئله ای که در فیلم پیشین او «ویلایی ها» نیز قابل رویت بود. اما در ادامه این یادداشت به نکاتی می پردازم که شاید شیرینی ابژه مطرحه را کم کند.
هر بیننده ای که با کمی دقت به فیلم نگاه کند متوجه لایه هایی در آن می شود که مابه ازای آن در تاریخ سینما و مشخصا در آثار اسپیلبرگ ملموس است. «دسته دختران» مانند «نجات سرباز رایان» شروع می کند که البته فرسنگ ها با آغاز آن فیلم فاصله دارد، چرا که ما سردرگمی و آشفتگی دوربین را نمی توانیم جایگزینی برای تبعات یک جنگ کنیم، و می خواهد مانند «دوئل» قصه اش را ادامه دهد، شوهری که مدام همسرش را تعقیب می کند تا او را به خانه بازگرداند. علاوه بر همه اینها باید خاطر نشان کرد که دیگر بیگ پروداکشن ساختن برای فیلم های جنگی آن هم در ایران عادتمان شده است. قطعا برای مخاطب جدی سینما چنین پردازشی جای تعجب نخواهد داشت بلکه احساس تکرار در او متعالی می شود. منیر قیدی به عنوان کارگردان به ما ثابت می کند که و...
برای مطالعه کامل این یادداشت به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه کنید
