وانکا ساخته پل کینگ فیلم فانتزی بازهای تیم برتونی نیست که جانی دپ در آن الگو شده. فیلم به غایت در اندازه فرم شناخت کاملی از یک شخصیت عجیب و غریب به بیننده می‌دهد اما واقعیت آن است که ما «چارلی و کارخانه شکلات‌سازی» را بیش‌تر دوست خواهیم داشت. فیلم با پیشرفت تکنولوژی در اجرا حرف بیشتری برای گفتن دارد ولی همچنان تیم برتون قصه‌گوتر عمل کرده. تیموتی شالامی نمی‌تواند جای دپ را بگیرد همانطور که ما وقتی او را در «تلماسه» ویلنوو می‌بینیم نمی‌توانیم تصور کنیم این نقش را دپ بازی کند. البته بازیگر جدای از چهره باید توانایی اجرای نقش‌های متفاوت را داشته باشد اما به واقع وقتی ذات سینما تصویر است نمی‌توان تصویر دیگری برآنچه در ذهن ما نقش بسته را متصور شد. به همان اندازه که شخصیت شکلات‌هایش می‌تواند کسی را به پرواز درآورد سینمایی «وانکا» ساخته شده تا ما هیجان‌زده شویم. شمعی که با فوت شخصیت فیلم روشن می‌شود تا حتی هنگام امضای قرارداد که آن دختر که ظاهرا یتیم است به شخصیت هشدار می‌دهد که قرارداد را کامل بخواند، فکت‌هایی فانتزی هستند که شاید ما را بیاد «بینوایان» تام هوپر اندازد. وقتی قرار است سینما داستانی بسازد که در آن افراد با خوردن شکلات به پرواز در آیند یا معرکه‌گیر قبلا ناخدای کشتی بوده باشد باید هم انتظار ترانه‌هایی دلپذیر را داشته باشیم که شالامی جوان و جذاب بر زبان می‌آورد اما مسئله من دقیقا همین است که فیلم و شالامی‌اش توانایی ماقبل بودنِ «وانکا»ی شکلات ساز را ندارند. به عنوان مثال ما وقتی سه‌گانه «ارباب حلقه‌ها» ساخته پیتر جکسون را می‌بینیم و بعد او قبل از واقعه را در «هابیت» روایت می‌کند چنان فاصله‌ای میان بعد و قبل حس نمی‌کنیم و...
