آتابای نیکی کریمی قصه دوست داشتنی دارد اما حرف سینمایی ندارد. نماهای بلند فیلم تداعی کننده فیلم هایی چون: «بازگشت» آندره زویاگینتسف، «کشتزارهای سپید» محمد رسول اف و «دشت گریان» آنجلوپلوس است. البته که هیچ کدام از نماها شکوه دراماتیک ایجاد نمی کنند و صرفا جهت پرکردن احساسات بصری در فیلم برداشته شده اند. در نمایی که Track Back و Pan از دوربین را داریم و سیما روبه غروب خورشید ایستاده و باد چند تار مویی که از او بیرون است را به رقص در می آورد، برداشتی از یک حسرت زنانه را می بینیم که بیشتر از بغض مولف خارج شده تا داستان فیلمنامه نویس. این بغض زنانه را در هدایت فیلم نامه از سوی کریمی همچنان می بینیم و...
برای مطالعه کامل این نقد به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه کنید
