ارباب جنگ به کارگردانی استوارت برنان فیلمی ساکسون‌زده در مجهولی از کاراکترسازی برای اِلف‌ها است. نژادِ برتری از انسان که خاصیت‌هایی فرا انسانی و توانایی‌های جذابی دارد. این نژاد در اِشِل تالکین بر قصه‌های «ارباب حلقه‌ها» و «هابیت» جکسون، کاربردِ روایی پیدا می‌کند اما به تنهایی نمی‌تواند سازه‌ای فانتزیک در سینما عَلَم کند. این روزها سینما با نگاهِ نوستالژیک به عقبه و داده‌هایش، برداشتی اقتصادی و نامتعارف از درام پیدا کرده که اصلاً معلوم نیست چرا باید تماشاگر چُنین تجربیاتِ بدی در ذهنش داشته باشد. تجربیاتِ امروز تبدیل به تاریخی برای فردا می‌شوند و شاید برادرانِ لومیِر فکر هم نمی‌کردند که روزی برسد که مخاطب در مانیتورهای بسیار کوچکِ همراهش، سینما را ببیند. فیلمِ «ارباب جنگ» عُمقی در میدان و سوژه‌ای بر اُبژه‌های شاتینگِ خود نمی‌افزاید تا بیننده تفاوتی در تماشای فیلم بر روی پرده یا مانتیورهای هرچه کوچک‌تر احساس کند. من در ابتدا هنگامی که با فیلم برخورد کردم، نامش هیجان زده‌ام کرد. عنوانی که مناسبِ یک فیلمِ جدّیِ جنگی و حماسی است و نه یک افسانه‌ی فانتزیک که آدم‌هایش هم غیرِ قابلِ باور هستند. من این هُشدار را بارها داده‌ام و لازم می‌دانم اینبار هم آن را تذکر دهم که: جهانی که با یک کلیک بتواند ادبیات خلق کند، قطعاً هم با یک کلیک از بین خواهد رفت و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
