انجمن سیاه‌پوستان جادویی آمریکا فیلمی از کوبی لیبی، نگارشی سطحی از عمقِ فاجعه‌ای است که سیاه‌پوستان را درگیر خود کرده. به باور من سینما نمی‌تواند مابه‌اِزایی از جامعه خود باشد چرا که مخاطب همواره با رویا سر و کار دارد. رویای کارگردان، نویسنده، بازیگران و... این نظریه در طرحِ مسئله‌ای که شکل و شمایل سینمایی و رسانه‌ای به خود گرفته صد در صد کاربردی است. در «انجمن سیاه‌پوستان جادویی آمریکا» آنچه مشاهده می‌کنیم یک گُل به‌خودی فانتزیک بوده که ژانری از مدیوم «هری پاتر» رولینگ، به خود گرفته و سعی دارد مانند: «رنگ ارغوانی» اسپیلبرگ، داستان‌گو و جذاب باشد. فیلمِ مورد بحث هیچ کدامِ این موارد ذکر شده نیست بلکه قاطعانه در حال تسلیم و پذیرش بندگی خواهد بود. در ابتدا می‌بینیم که جوانی سیاه‌پوست با نااُمیدی نخ‌هایی رنگی که در گالری‌ای به عنوان هنر در معرض دید عموم قرار داده بود در سطل زباله می‌ریزد بعد دختری سفید پوست از او تقاضای کمک می‌کند تا از عابر بانک پول بگیرد و در یک سری اتفاقات رفت و برگشتی، تماشاگر توسط فردی که شدیدا مانند مورفیوس در «ماتریکس» واچوفسکی‌ها است، وارد جامعه‌ی زیرزمینی جادوگری می‌شود و... تا به این لحظه گفتمانی که میان بیننده و مولف اتفاق اُفتاده یک ترحم برانگیزی شبه سمپاتی بوده. در این گفتمان سفیدپوستان نیازمند ترحم و توجه برای عزت‌نفس داشتن بیشتر هستند و سیاه‌پوستان این وظیفه را بر عهده دارند و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
longtake.ir/mag/?p=25269
