بتمن مت ریوز سینمایی‌ترین شکل یک داستان کمیک در همه ابعاد هنری به عنوان یک اثر تالیفی است. کمیک بوک دی‌سی سر و شکل معمایی ندارد بلکه جاودانگی و پیروزی حق علیه باطل است. در سری فیلم های نولان منیت قهرمانی دیده نمی شود اما مشخصا در فیلم مت ریوز بیننده با جهانی داستانی روبه رو می شود که «هفت» دیوید فینچر را تداعی می‌کند درعین حالی که صلابت و قهرمانی اسطوره گونه را دارد و انتقام گیرنده است.
*مسئله
مسئله ویژه‌ای که به عنوان تماشاگر با آن برخورد می کنیم چگونگی انجام ماموریت‌ها است. از ابتدایی‌ترین پلان فیلم تماشاگر متوجه می شود که با یک اثر متفاوت از آنچه می پنداشته روبه رو است. بیننده همواره بتمن را با ژست و ماشین و پنهان شدن در تاریکی می شناسد اما اکنون مت ریوز قابلیت‌های انسانی و همچنین روانی بالایی دارد که به ما در فهم سینمایی یک شخصیت کمیک کمک می کند. از طرفی ایجاد فضایی تاریک در دل تاریکی از شهر گاتهام یک نیروی انتقامی سخت می سازد. این که در دل فلان کلوب شهر یک کلوب دیگر وجود دارد که دادستان هم در آن حاضر می شود برایمان تداعی گر «چشمان کاملا بسته» کوبریک است. البته که فرسنگ‌ها با آن اثر فاصله دارد اما به جرات می توان گفت سینمایی گری در اثر مت ریوز به مراتب از نولان بیشتر است. همواره با این فکت که نولان را کوبریک زمان حال می خوانند مخالف بوده‌ام و شدیدا عقیده دارم بازی با زمان نمی تواند بر ماهیت زمان چیره شود و...
برای مطالعه کامل این نقد به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه نمایید
