تی تی آیدا پناهنده اثری عمیق درباره سواستفاده از سادگی‌های زنانه است؛ این تعمق هرگز تبدیل به فلسفه‌ی فیلم نمی‌شود. «تی تی» می‌خواهد «آقای هالو» مهرجویی در قالب جنسی دیگر باشد؛ حتی نتوانسته تعریفی امروزی از چنین موضوعی داشته باشد. بازی با جادوگری و نیروهای خاص داشتن برای تماشاگر جدی سینما یادآور فیلم «راه بلد» تارکوفسکی است؛ که البته هرگز نمی توان میان این دو اثر مقایسه‌ای داشت. از آنجایی که هر اثر هنری قائم به ذات خود است باید این نکته را یادآور شد که صرفا بخش‌هایی از این فیلم می تواند روی پای خود بایستد. کارگردان فیلم ساختن را بلد است، دوربین را می‌شناسد و می‌داند چگونه می‌شود برداشت‌هایی جذاب و گاهی خیره کننده گرفت. مسئله من مشخصا با این فیلم شکل نمایش سادگی زنان است.
جذاب و هنرمند
الناز شاکردوست بهترین بازی‌اش را در «تی تی» به نمایش گذاشته. خنده‌ها، گریه‌ها، اشک‌هایی که ناخودآگاه از چشم بیرون می ریزند، جذابیت ذاتی در چهره و در مجموعه‌ی بیان و ادای لهجه او را تبدیل به مهمترین بازیگر این فیلم کرده است. اگرچه پارسا پیروزفر همانند "آلن دلون" گاه جذابیت افراطی‌اش باعث می شود میزان استعداد و هنرش نادیده گرفته شود اما در این فیلم کارگردان با احساسات زنانه، نه به معنای ضعف و... بلکه به معنای چگونگی نگاه یک جنس به جنس مخالفش، توانسته به گونه‌ای هدفمند او را به سمت منظور فیلم هدایت کند. هوتن شکیبا، امیر ساسان، نیز به نوعی پارتنر همیشگی شاکردوست است و...
برای مطالعه ادامه این یادداشت به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه نمایید.
