جانی بلک تبهکار فیلمی از مایکل جای وایت اثری نیست که در قاموس سینمای وسترن گنجانده شود اما به ندرت چنین شسته رُفته هالیوودِ امروز، عقبه خود را به چالش می‌کشد. سینمای آمریکا مشخصاً تلفیقی از تاریخ و وسترن است و اگر امروزِ آن را معیاری برای سنجش در نظر گیریم حقیقتا جفا کرده‌ایم. جای وایت که خود نقش جانی بلک را در فیلم ایفا می‌کند داستانی پُر کشش را در دست گرفته اما خود مرجوعی او ضربه بزرگی به فیلم وارد کرده. این بازیگر که استاد هنرهای رزمی است توانایی بالایی در انجام حرکات ورزشی و نمایشی دارد اما هیچ‌کدام اینها دلیل بر وسترن ساز بودن او نیست. قصه ذاتا وسترن است اما یک بدلکار توتالیتر آن را هدایت کرده. ما وقتی از وسترن صحبت می‌کنیم از یک جغرافیا یا پوشش فرهنگی صرفا حرف نمی‌زنیم بلکه وسترنْ جهانی به وسعت تجربه دارد. سینمای اکشن خیلی کوچک‌تر از آن است که بالای وسترن قرار گیرد. کلینت ایستوود در «نابخشوده» کجای سینما ایستاده است که هنگامی که «دختر میلیون دلاری» را می‌سازد همچنان نگاه مردانه و وسترنیک خود را دارد. بیشترین انگیزه ساخت وسترن در زمان امروز توسط هالیوود یا یک بازیگر استاد هنرهای رزمی، نمایش است. ما زمانی سینما را به خاطر فلسفه وجودی و ذاتی‌اش می‌ستاییم که «اسب تورین» بلا تار را درک کرده باشیم یا برای پُز دادن از سینمای پر از معادله برگمن صحبت کنیم. وسترن تنها جایی است که انسانیت در یک شخصیت به طور واضح شکل می‌گیرد و وجود آن نیازی به تعلقات ماورایی ندارد. حتی نوستالژی بازی‌های دیمین شزل در «بابیلون» نمی‌تواند شخصیت را واضح و آشکار نشان دهد و...
