جنایت بی دقت شهرام مکری فیلمنامه‌ای منسجم دارد اما انسجام درونی آن با پایان باز و استفاده از دو جریان در داستان نتیجه عکس می‌دهد. از مکری «هجوم» و «ماهی و گربه» را دیده‌ام؛ فیلم‌هایی که دغدغه مندی محض در تولید فرم هستند. «جنایت بی دقت» اما علاوه بر تولید خالصانه فرم، شرایطی ایجاد می کند که داستان بتواند جلوتر حرکت کند. استفاده از دو خرده پیرنگ که هیچ کدام به زمینه اصلی فیلم‌نامه تبدیل نمی شوند، هوشمندانه اما حوصله سر بر است.
*دقیق اما دوست نداشتنی
مکری کارگردان باهوشی است و به خوبی می داند چگونه عوامل را نسبت به آنچه می اندیشد قانع کند. به عنوان مثال یک برداشت بلند از فیلم را مثال می زنم. در یک لوپ که مدام سوال‌ها و جریانات تکرار می شوند می بینیم که دختر به سرباز می گوید تو دوست دختر فلانی را می شناسی؛ چایی‌ات سرد شده این و بده به یکی دیگه؛ بعد سرباز توسط فرمانده خود، با بازی بابک کریمی، استیضاح می شود که چرا پرسیده توی صندوق چه بوده و سرش به کار خودش باشد و... این ماجرا از چند زاویه دید روایت می شود که از نظر تداعی کنندگی حافظه کوتاه مدت بصری برای بیننده جذاب و پر تعلیق است اما و...
برای مطالعه کامل این یادداشت به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه نمایید
