سوداگران درد فیلمی از دیوید ییتس که از بطن فرهنگ عامه غرب و ادبیات خصوصی آن نشات گرفته. ییتس کارگردان مورد علاقه من نبوده چرا که احساس می‌کنم راندمان مکانیکی فعالیت او به عنوان یک تکنسین هنری بیشتر از دغدغه او برای شناخت اثر و متقابلا تدریس آن به مخاطب است. کارگردان مجموعه آثار «هری پاتر» و «جانوران شگفت‌انگیز» بیشتر تکنسین است تا هنرمند. منحصرا «سوداگران درد» فیلم خوبی است چرا که اندیشه غربی را به طور وسیعی بازگو می‌کند. شخصیت در مسیر داستان نمایان می‌شود و طوری خود را برای بیننده معرفی می‌کند که زنیت و اقتصاد را در جغرافیای منظور به چالش کشیده باشد. در ساحت سینمای آمریکا گاهاً آثاری تولید می‌شوند که توان اجرا و معرفی فرهنگ عامه را دارند. در این مقوله برخورد با ادبیات خصوصی هم شامل این دسته می‌شود که بیشتر روی آن توضیح خواهیم داد. زنی که کارش در جایی نامتعارف است و دارای فرزندی به جا مانده از یک ازدواج ناموفق، ابتدا باید دو مسئله مهم را در زندگی خود درست کند تا بعد پیچش دراماتیک او را ببینیم که مثلا با مردی در بار آشنا می‌شود و کارت ویزیت او را می‌گیرد. ما همواره با ادبیاتی از جنس بزرگ‌نمایی فرهنگی روبه‌روایم که ساختار آن تحریک کننده و تحریک‌پذیر است. درواقع ادبیات آمریکا، منظور مشخص مولف در مواجهه با فرهنگ عامه، برگرفته از تحصیل در مکاتب و آکادمی‌های شبه روشن‌فکرانه است. مقابله با چنین ادبیاتی وقتی مثلا فیلم «راکی» استالونه ساخته می‌شود همان تطبیق جمعی «ابد و یک روز» خودمان است. نه این‌که روستایی کارگردان بدی باشد اما شکل برخورد آن با فرهنگ و معضلات جامعه بد است و...
