نقد فیلم شرور

شرور فیلمی از جان ام. چو آینده‌‌‌ی سینما + هوش مصنوعی است که در آن تاریخی از هنر نقض می‌شود که برپایه‌ی تفکر و جاه‌طلبی بوده. در ابتدای کتاب «هنر سینما» بوردول، ارجاعاتی از یک محصول فرهنگی به سینمایی «جادوگر شهر اُز» فلمینگ، داده می‌شود که به طور کُلی در آن به انسانی که با هنرِ سینما رشد کند ربط پیدا خواهند کرد؛ این ارجاعات محصول اندیشه‌هایی هستند که در فیلمِ فلمینگ نهادینه شده‌اند: رویای سفر، خواب دیدن، خانه، کودکی، جادوگری، موسیقی و... «شرور» نه تنها مکملی بر این ارجاعات نیست بلکه در حال تناقض با آن است. از همان ابتدا که ما خوشحالیِ مردمِ شهر اُز را از مرگِ جادوگر سبز رنگ می‌بینیم، به گفتمانِ موجود در این اثر سینمایی شک می‌کنیم. فیلم عملاً کودکی و رویا را از کودکانی که پای تماشای آن نشسته‌اند خواهد گرفت و به جای آن با توسل به هوش مصنوعی، زرق و برق‌های هالیوودی را تحویل بیننده‌اش می‌دهد. جهانی که مولف دارد بیشتر به درد همان «آسیایی‌های خرپول» می‌خورد که پارادوکسی میانِ خوبی و اخلاق ایجاد کرده بود. سمتِ تاریخ سینما رفتن و تعریف دوباره‌‎‌ی آن با زبانِ تکنولوژی که تماماً صنعتِ هالیوود را تفسیری سیاسی می‌کند، بازاریابی برای آینده‌ی یونیورسال پیکچرز است و...

متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.

ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.