عروسی مردم به کارگردانی مجید توکلی یک تلخی بی‌پایان از قصه نوید و شیما دارد که آن را با آهنگ شاد و لبخند پُر کرده. این دو زوج، نازنین بیاتی و شکیب شجره، بهترین گزینه برای چنین قصه‌ای هستند. بیاتی علاوه‌بر میمیک جذاب از متد قابل تحسینی برای نقش خود استفاده کرده و شجره قدرت خاصی در بیان و بروز حالات آدمی با شادی‌های کاذب را دارد. اگرچه از نظر اجتماعی در بسیاری از لحظات فیلم دست‌خوش مقایسه خواهد شد اما این مقایسه از یک فاصله طبقاتی خبر می‌دهد که چرا باید عروسی رفتن بدون کارت دعوت غیر ممکن باشد؟. فیلم شکار لحظه‌هایی ناب را به همراه دارد که فرهنگ ایرانی را به خوبی نمایش داده البته که نقظه ضعف بزرگ آن تداعی و تکرار لحظات و نداشتن حرف جدید برای گفتن است، اما باید ریشه‌یابی کرد چرا این فیلم به این اندازه به جامعه ایرانی شبیه است. هنگامی که سیر سینمای ایران در مواجهه با چنین کمدی‌هایی را دنبال می‌کنیم به این مهم می‌رسیم که خُب پس «بی‌پولی» نعمت الله کجای قضیه است؟ اصلا مهم نیست که این فیلم برایمان چه خاطره‌ای در سینمای ایران را تداعی کند اما همین که یادآور شود می‌توان با ایجاد موقعیت‌هایی کمدی، هرچند تلخ، مردم را برای چند لحظه از روزمرگی‌هاشان جداکرد، کافی است و...
