عروس خیابان فرشته به کارگردانی مهدی خسروی که بیشتر تهیه کنندگی محمدرضا شریفی‌نیا به چشم می‌آید حرف تازه و یا خاصی در سینمای ایران نمی‌زند. فیلم به غایت اندوه انسان از تکنولوژی و مشکلات اقتصادی به وجود آمده توسط آن را در نظر دارد اما همچنان انسان را باعث و بانی مشکلاتی فراتر از تکنولوژی نشان داده. صدای نریشن، شریفی‌نیا، اصلا به فیلم نمی‌آید و بعد از آن حضور دختر این بازیگر، مهراوه، و بوسیدن و تبریک گفتن تولدش در فیلم چیزی را عوض نخواهد کرد. سینمای ایران واقعا همین است؟! سینمای سوپرمارکتی که باید تخم مرغ‌ها را از آن جدا کرد تا به قصه و سرگرمی رسید. اخیرا او در جشنواره فجر «پروین» را تهیه کنندگی و بازی کرده؛ خُب این موضوع چیزی را عوض نمی‌کند. اصلا «عروس خیابان فرشته» از ابتدا فریاد می‌زند که جدایی برای زن‌ها لذت بخش است و می‌توانند با خیال راحت دوربین به دست بگیرند و تصویر ثبت کنند؛ «پروین» با آن ژست فیمینیستی‌اش کجای این سینما قرار دارد؟ واقعا وقتی سیاست وارد هنر شود هیچ‌چیزی سر جای خودش نخواهد بود، مخصوصا سینما. سینمای بدنه مفهوم دارد. «آنچه مردان درباره زنان نمی‌دانند»، محمدپور، به مراتب بدنه‌تر از «عروس خیابان فرشته» است. از سویی دیگر مجتبی شفیعی اصلا بازیگر نیست. یک شومن را با بازیگر اشتباه نگیریم. نمی‌توان این خرده را گرفت که چرا پوریا پورسرخ، کمند امیر سلیمانی، عاطفه رضوی و بسیاری دیگر از بازیگران این فیلم را بازی کرده‌اند و...
