مرا به ماه پرواز ده (Fly Me To The Moon) فیلمی از گرگ برلانتی یک هژمونیِ کمیک در ژانر کمدی به واسطه‌ی ساخت آثار رمانتیک است. تسلطی که هالیوود بر این مدیوم دارد را با آثاری مانند: «مردم علیه لری فلینت» و «مرد روی ماه» از میلوش فورمن، اندازه بگیرید. پارودی حاصل از نقدِ سیاسی یا نظامیِ یک مشخصه‌ی اجتماعی که به پیشرفت تکنولوژیکِ کشوری می‌انجامد قطعا شناختِ جامعی از گذشته و تلاشِ در آن برای رسیدن به اکنونِ سازمان‌هایی مانند: «ناسا» به مخاطب می‌دهد. آنچه ساخت چنین آثاری با منظورِ سیاسی، همواره در حالِ رقابت با روسیه، را برای هالیوود مهم کرده، شکل پرداخت به سرگذشت است. بیش از 13 آپولو به فضا پرتاب شده تا نتیجه‌ی مورد نظر حاصل گردد. این عدد در گفتمان به راحتی بر زبان آورده می‌شود اما تام هنکس در «آپولو 13» ران هاوارد، با جزئیات بیشتری تماشاگر را وارد چنین جریانی می‌کند. نکته‌ی مهم آن است که چگونه «مرا به ماه پرواز ده» این بازیِ سیاسی را به یک انباشتِ تجربیِ اقتصادی و فریب کاری‌های در آن تبدیل کرده؟ ویژگی‌هایی در فیلمِ مورد بحث وجود دارد که بازدهی آینه‌وار از جامعه و فرهنگِ قاطبه در آن است. مسئله دقیقا این است که چرا و نه چگونه باید کسی که با فریب‌کاری و سوء استفاده از ترحم دیگران نسبت به خود، ماشین می‌فروشد یا ماشین دیگران را حدس می‌زند، وارد یک بازیِ سیاسی برای قدرتنمایی شود که مدیوم آن ارتباط با جنس مخالف خواهد بود و...
برای مطالعه کامل متن از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25285
