مردبازنده ساخته محمد حسین مهدویان اثری است که نشان می‌دهد یک فیلمساز چگونه در مسیر جامعه شناسی و نه سینما حرکت می کند. جواد عزتی چهره‌ی متفاوتی دارد اما نه در این فیلم و نه در سریال «زخم کاری» متفاوت نبوده. هنگامی که ما به عنوان بیننده‌ای که کارهای زیادی از عزتی دیده است فیلم را می بینیم، احساس می کنیم که با یک شخصیت متفاوت از او روبه رو ایم اما این احساس به هیچ وجه ویژگی متمایز کننده‌ای نسبت به دیگر نقش‌های او نیست. داستان فیلم چرایی‌های زیادی به وجود می‌آورد که این چالش نسبتا دراماتیک هم نقطه مثبت شمرده می شود و هم نقطه منفی.
*کارآگاه
داستان فیلم به نمایش کشاندن چگونگی‌های زیادی را می طلبد. «مرد بازنده» نمونه متمایز کننده مهدویان در قامت یک سینماگر ایرانی از دیگر آثار او است. اگر همچنان دکوپاژهای بیرون زده از فرم، من را به عنوان یک منقد سینما آزار می دهد، ممکن است این بازی‌های با دوربین و میزان سن دادن‌های پر از بارون و برف پاک کن و... برای بیننده جالب باشد، اما اطمینان می دهم که هرگز چنین بازی‌های بچه گانه‌ای فرم کارآگاهی در سینما خلق نمی کند. جذابیت سینمای مهدویان در ساخت دوباره واقعیت کور می شود همچنان که سوال اصلی من این است که مثلا در فیلم «ایستاده در غبار» اگر قرار باشد واقعیت را دوباره برای دوربین خلق کنیم دقیقا داریم چه کاری در سینما انجام می دهیم؟ کشف دوباره آتش؟ و...
برای مطالعه کامل این یادداشت به مجله سینمایی برداشت بلند مراجعه کنید
