مکاشفهها به کارگردانی یون سانگ-هو سینمای خالصی از پرداخت به تعلیق همراه با تعلیقی دراماتیک در ابعادِ پرسوناژ است. سینمایی که سوار بر «قطار بوسان» شده و در «شبه جزیره»ای در کُرهی جنوبی متوقف میشود. این تعلیق حاصلِ درآمدِ تفکر بر فُرمِ هیچکاکی، مشخصاً از «سرگیجه» است. این فُرم را بخوبی در «تصمیم جدایی» پارک چان-ووک، میبینیم. سینمایی که با دوربین دوست است، حرکتِ اضافی ندارد، بازیهایی بر مَدارِ فیلمنامه دارد و بطورِ کُلّی از یک دکوپاژِ راسِخ بهره میبرد. این سینما در جمیعِ جهات مخاطب محور است و دیدنی. دیالوگ در فیلمنامه ماجراجویانهترین جزئیاتِ ذهنیتِ نویسنده و کارگردانِ یک اثرِ سینمایی است. در دیالوگها است که ارزشها و بیارزشهای مولف نمایان میگردد. با همین فَرمان، وقتی منِ فیلمباز، البته در نسخهی دوبلهی فیلم، میشنوم که کشیش میگوید: کلیسا جای گناهکاران است و...، خطر را احساس میکنم. چرا باید عبادتگاه جای گناه و گناهکاران باشد؟ سیستمِ سطحیِ این گُفتمان اجازه مکاشفهی بیشتر به تماشاگر را میدهد امّا همچنان تاثیرات منفیِ خود را میگذارد. از نظر سینمایی و فُرمیک، یک تعلیق دُرست و حسابی میبینیم که این سوال را برای ما بوجود میآورد: آیا اعتراف به گناه میتواند انسان را متنبه کند؟ و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
