نوسفراتو ساختهی رابرت اگرز که شکلی از بازسازی نسخهی 1922 و برپایهی رُمان برام استوکر بوده راهی برای درکِ هُنرِ گوتیک و ژانرِ رازآلود است. به باورِ من تنها راهِ نجاتِ سینما از دستِ تکنولوژی بازسازیِ نوینِ چهرهی ادبیاتیِ فیلمنامه خواهد بود که در آن تخیل نوعِ ایماژیِ تمدن را خواهد ساخت. تخیلی که برادران لومیر به کمک آن توانستند آدمها را در سالن سینما بترسانند و فراری دهند. این فراری دادنِ حاصل از تخیلِ دیگری، نادانیِ شخصِ بیننده را میرساند. در این نادانی هوشِ مصنوعی هم مانند یک شخص عمل میکند و به اندازهی نادانیِ انسانِ سازنده نادان است. تکنولوژی نه به اندازهی تخیل بشر بلکه به اندازهی تمدن و آگاهی او از طبیعت به کمکِ انسان خواهد آمد. متعاقباً سینما سبیلترین هنرِ موردِ تجاوزِ تکنولوژی است. سینمایی که فلوها و فکوسهایش تحتِ تاثیرِ ابزار و امکاناتِ دوربینی است که آخرین تکنولوژیها را شامل میشود. ادبیات امّا در نهایت سره را از ناسره مشخص خواهد کرد. ادبیاتی که در فیلمنامهی «نوسفراتو» گنجانده شده شکلی از تخیلِ انسان را بروز میهد که هیچ ابزارِ دست ساختهی بشر نمیتواند آن را بازسازی کند و تنها بر پاشنهی هدایتِ انسانی دیگر است که گوتیک را بوجود میآورد و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
