کارآموز ساخته‌ی علی عباسی تقلبی ناشیانه از روی دستِ اسکورسیزی و احتمالاً اسپیلبرگ است. فیلم جست‌وجویی هالیوودی برای ایجادِ گفتمانی بیوگرافی در دارم دارد و این از همان ابتدایی‌ترین سکانس‌هایش پیدا است. این اصلاً بد نیست که ما سازند‌ه‌ی یک فیلم تبلیغاتی باشیم و روی پای خود ایستادن مثلاً ترامپ را با پیچش‌ها و بزرگ‌نمایی‌های سینمایی نشان دهیم؛ امّا این به خودی خود بد است که ما مدافع گرایشی از تفکرِ سرمایه‌داری باشیم که علاوه‌بر تناقضاتی که با اخلاقیات و انسانیت دارد، همواره نگاهی ابزاری به موجودیتِ آدم پیدا می‌کند و پیدا کرده. اگر جاه‌طلبی برگمن به پرسش‌هایی بود که او در برابر نظامِ دین و اخلاقیات با تمرکز بر رویا ایجاد می‌کرد و با یک نوستالژی و بازی با زمان «ساراباند» به این جاه‌طلبی پایان داد، سینمای امروز حاصلِ جاه‌طلبی‌های سطحی، کوچکتر و خطرناک‌تر است که قطعاً بیننده را ابزاری رسانه‌ای و تعداد بالای آن را قدرت هرچه بیشتر یک رسانه، معرفی خواهد کرد. در این دسته نتفلیکس از قدرتمندان رسانه‌ای است که می‌تواند هر محصولی را به تفکر بیننده‌اش تزریق کند. علی عباسی با ساخت «عنکبوت مقدس» ثابت کرد که سینمای او پُر از شعارهایی است که فقط از یک تمامیت‌خواهِ سرمایه‌دار بلند می‌شود. این شعارها در «کارآموز» چهره‌ی پنهان شده پشتِ انسانیت و اخلاقیات او را نمایان کرده. فیلمی که بیشتر قسمتِ درام آن تحویل بیننده داده شده است و بیوگرافی فردی مانند ترامپ خیلی جدّی گرفته نمی‌شود و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25414
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/ofu4goo
