کت چرمی ساخته حسین میرزامحمدی فیلم مهمی است که ژانر دراماتیک آن موازات با شناخت نقاط ضعف جامعه و سوء استفاده‌های اقتصادی حرکت می‌کند. جواد عزتی یک مالک کنترل شده است که در این نقش، عیسی، به خوبی نشسته و ما فراز و فرودهای شخصیت در بُعد زمان را به خوبی درک می‌کنیم. واقعیت آن است که وقتی سارا حاتمی در نقش یک بدسرپرست که مادرش ناتوان در اثبات دفاع از خود بوده بازی می‌کند هنوز عاشق است. این هنوز بودنش نتیجه شناخت نادرست از شخصیت در فیلمنامه نیست بلکه نتیجه درونیات یک بازیگر است که هنوز توانایی خروج از احساس خود را ندارد. جواد عزتی با مکث‌ها و نگفتن‌هایش مرموزیت بخصوصی در عملکرد دراماتیک فیلم دارد و مخاطب دوست دارد بداند در گذشته عیسی چه چیزی است که او را اینگونه درگیر بچه‌های بدسرپرست کرده. این چگونگی مالکیت بازیگر است و مُهر تایید کارگردانی را به دنبال ندارد. اگر عزتی در هرپوزیشن دیگری هم چنین درامی را کار می‌کرد جدای از تمایلات کارگردانی چنین کشمکشی برای بیننده به همراه داشت. بکر بودن ایده پایه فیلم تعلیق داستانی را در آن تشدید کرده و هنگامی که ما ایستادگی نیرویی در برابر سرگرد را برای در اختیار قراردادن اطلاعات تحقیقات می‌بینیم، شوکه می‌شویم. این ضربه به تماشاگر خیلی هم بد نیست. گاهی نیروی پلیس باید اجازه دهد افرادی مثل بهزیستی تحقیقاتشان را بر روی کودکان بد سرپرست انجام دهند البته که نباید از نفوذ سوداگران اقتصادی هم غافل شد. صابر ابر در نقش یک مامور اطلاعاتی که شاید هم از نیروهای سوداگر اقتصادی باشد واقعا خوب است و همچنین ترکیب موش و گربه گونه ابر و عزتی یک پارتنر خوب در سینمای ایران به حساب می‌آید و...
