جا به کارگردانی ماجد رستمیزاده یک فیلمِ کوتاه قابل تامل است که درگیر چالش‌های شعاری همراه با ضد و نقیضِ اجتماع نمی‌شود. فیلم با زبان ساده و فهیم دو انسانِ عاشقِ امروزی را روایت می‌کند که پس از یافتن یک گوشه‌ی دنج متوجه وجود جنازه‌ای در آن می‌شوند. یک مسئله‌ی اجتماعی که شاید روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم و بی‌تفاوت از کنار آن می‌گذریم. سینمای کوتاه و یک پایانِ باز یعنی این. داستانِ کوتاهی که ذهن را درگیر مقولاتِ عامه می‌کند و پایانی که به مخاطب اجازه می‌دهد خود را جای کاراکترها قرار داده و قضاوتِ درستی داشته باشد. مسئله من با فیلمِ «بیبدن» مرتضی علیزاده، این است که بیننده نمی‌تواند قضاوت درستی داشته باشد. در «جا» دو عاشق داریم که برای لذت بردن از کنار یک‌دیگر بودن به دنبال مکانی برای آرامش درگیر یک ماجرای قتل می‌شوند و...؛ اولین فکت فیلم یک مسئله اجتماعی را محاوره می‌کند. جوانانی که عاشقانه یک‌دیگر را دوست دارند اما فضایی برای بروز آن نمی‌بینند. این جوانان از وجدان آگاه و بیداری برخوردار هستند که دختر صراحتا بیان می‌کند: اگر خواهر خودت هم بود بی‌خیالش می‌شدی؟! در ادامه ما ترس در چهره دختر می‌بینیم؛ آن هم وقتی که می‌فهمد آدمِ پیدا شده در کمد مُرده است. فکت دوم بلدی در فیلم‌ساختن است. ماجد رستمیزاده را تاکنون از نردیک ندیده‌ام و صرفا از روی دو فیلم کوتاه چنین می‌گویم که قطعا درستش همین است: فیلم‌ساز قصه‌گویی با فُرم سینما را بلد است و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25281
