گرمای کشنده به کارگردانی فیلیپ لوکات Philippe Lacôteتامل برانگیز و شانتاژ کننده است. یک فیلم ماداگاسکاری که جنبه‌هایی روانی از «محله چینی‌ها» ساخته رومن پولانسکی را تقلب کرده و دائماً تنه به موج نو فرانسه و آب‌بندی‌های ایتالیاییِ فلینی می‌زند؛ چگونه در یونان معنا پیدا می‌کند. این چگونگی با دقت وسواس گونه از جنس پارک چان ووکِ کره‌ای در «تصمیم به جدایی» اجرا می‌شود. زنی که گارآگاهای را اجیر کرده تا موضوعِ چرایی و چگونگیِ پرت شدن همسرش از کوه در هنگام صخره نوردی را کشف کند بیننده فیلم‌باز را شدیداً به یادِ هیچکاک: «سرگیجه» و «پنجره پشتی» می‌اندازد. این مابه‌ازاهای سینمایی مدیومی در سینمای امروز به ما می‌دهند که در آن دیگر نمی‌توان با متر و میزانِ خلاقیت در داستان و محتوا آن را اندازه گرفت. سینمای امروز پر از وسوسه‌ی تقلب و احتمالاً بهتر بودن از عقبه‌ی خود است. جنسِ کلاسیک سینما نمادی مُدرن دارد که شکل امروزی آن را در «او» اسپایک جونز می‌توان دید. این نمادها به فکت‌هایی ختم می‌شوند که هیچ‌ربطی به سینما پیدا نمی‌کنند. اصلاً نمادْ تهیه‌ی سینما نیست و یک ویژگیِ انقلابی و شعاری است؛ پس بنابراین حسادتِ عاشقانه‌ی موجود در فیلمِ «گرمای کشنده» بیشتر شبیه یک روانکاویِ اجتماعی است تا جست‌وجویی کارآگاهی. سینما معنای بصری خود را از دست داده و اکنون فرصتی نابرابر به هوش مصنوعی می‌دهد تا چهره‌ها و میزان‌سن را تقطیع شده تحویل بیننده دهد و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25366
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/vvu5dbd
