گناهکاران به نویسندگی و کارگردانیِ رایان کوگلر نسلِ جدیدی از سینمای ژانر در مدیومِ هیجان و ترس است. مسئله دقیقاً چُنین شده تا این ویژگیِ جدید که از اُبژههای اکسپرسیونیسمی نشأت گرفته، چه میزان توانایی ایجاد شک و شبهه را در بیننده؟. چُنین فکتی به خودی خود اصلاً بد نیست چرا که بازیِ دوگانهی مایکل بی.جُردن تعریفِ درستی از درام را به منِ تماشاگر عرضه کرده است امّا در ادامه سائقهایی به نامِ تظاهرِ به نژادپرستی بر مستعمرهی عمود بر رنگینپوست بودن یا سفیدپوست بودن سایه میافکند و همچنان نشان میدهد این گرایشها هرگز با هیچ موسیقیای به وحدت نخواهند شد. آنچه که باعث میشود تمایلاتِ جدید مذهبی در چُنین فیلمی بروز کند، موسیقیای است که رفتارِ خصمانهای با زمانِ خود دارد. در آخرالزمان خونآشامها چگونه سرگرمِ کلیسا میشوند؟ «گناهکاران» زمانِ آخری را که من به آن اشاره دارم به زمانِ حال تبدیل میکند و این همهی هنری است که منِ مخاطبِ جدّیِ سینما باید از تغییرِ مدیومهای بجا، دیالوگها و شکل POV دوربین مخصوصاً در هنگامی که در آن میهمانی LOOP میشود، هیجان زده شوم. نقدی که فکر میکنم بر چُنین فیلمی وارد باشد آن است که: مخاطب به جای آشتی با دین و مذهب سعی در یافتنِ جزئیاتِ فاشیسمی آن دارد و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
