هتل بعدی نمایشی از امیرمسعود میرمجربیان، تئاتری فرامتن است که اُبژه‌های مینیمالیستی درون خود دارد. انتخاب و اجرای مارتین مک‌دونا سخت است؛ چرا که کلام و روابط فرهنگی نویسنده تطبیق ناپذیر در مواجهه با فرهنگ ایرانی عمل می‌کند. وفاداری به متون مک‌دونا بخصوص «مرد بالشی» که میزان مواجهه آن چه در اجرای نقش مروین، با بازی تحسین برانگیز مجید بدیع‌زاده، چه در مفهوم زیباست. بدون شک بدیع‌زاده بهترین بازیگر این نمایشنامه است و البته امیر اصفهانی، که من معتقد بودم برای نقش مناسب نیست، مونا ابوشهاب و صادق رضازاده نیز به اجرا جان می‌دهند اما نمایشنامه به‌گونه‌ای است که گویی برای بدیع‌زاده نوشته شده. مسئله‌ی اصلی تئاتر اصفهان نداشتن مخاطب است. این نداشتن مخاطب یعنی کسانی که رفاقتی و دوستانه دعوت می‌شوند تا اجرا را ببینند. «هتل بعدی» موفق در زمینه جذب مخاطب عمل کرده و امیدوارم این موفقیت ادامه‌دار باشد چرا که احساس می‌کنم، وقتی قصه‌گویی داشته باشیم و تعلیقی برای تماشاگر ایجاد کنیم این تعلیق خودش بزرگترین تبلیغ برای اجرا است. مردی که دست قطع شده دارد و مدام 27 سال پیش را یادآوری می‌کند در مواجهه با مروین هیچ است. او شبیه «لئون، حرفه‌ای» لوک بسون شیر می‌خورد یا به گلش آب می‌دهد و این مابه‌ازای سینمایی را دوست دارم اما وقتی بدیع‌زاده شیر را با ولع بیشتری سر می‌کشد ما فرای متن را می‌بینیم که البته هنر مک‌دونا و نویسندگی میرمجربیان بوده که توانسته‌اند این مهم را ایجاد کنند و...
