از خود گذشتی فیلمی به کارگردانی جی. دی. دیلار یک درام نفس‌گیر با ظاهری سیاه است. فارق از ماهیت داستان که یک بیوگرافی است آن‌چه هنر سینما در این اثر را با شکوه کرده، میزان سمپاتی بازیگران با کاراکترهای موجود و البته توانایی کارگردان در بازی‌گرفتن از بازیگر است. دیلار پس از ساخت «شعبده باز» ثابت کرد که همچنان می‌توان به سینمای قصه‌گوی برخاسته از تمدن امیدوار بود. اگرچه به عقیده من ساخته جدید او: «از خود گذشتگی»، برآمده از نگاه یک وطن‌پرست فاشیسم است اما نمی‌توان منکر ارزش‌های سینمایی اثر شد. براون، جاناتان میچرز، مادامی که روبه آینه ایستاده، دوربین با زاویه‌ای قائم به ذات چشم‌های او تصویر برداشته و شکست بُغض توسط عضلات صورت را جادوگرانه نمایش می‌دهد. چنین برداشتی هنگامی بیشتر ارزشمند می‌شود که دوربین حرکتی نیمه لوپ در انتهای پلان دارد و نیم‌رخ براون را می‌گیرد. این ریتم در کُل فیلم در ذهن بیننده ادامه پیدا می‌کند و قبل از این‌که تبدیل به نکته‌ای همواره تکرار شونده برای تاکید بر موضوع تنهایی یک سیاه‌پوست در جمع سفیدپوستان و…
