ایر، هوا، ساخته بن افلک، فیلمِ کمابیش حال خوب کنی است که در تلاش برای تداعی ژانر ورزشی است. شروع فیلم هنگامی است که مت دیمون، سانی، با دقت فیلمی از مسابقات ورزشی که در حال نمایش درخشش یک نابغه 18 ساله بسکتبال است را بررسی می‌کند. پرسش در ذهن بیننده این گونه مطرح می‌گردد که: کدام یک هوش هیجانی بیش‌تری دارند؟ او که نابغه را کشف کرده یا خود نابغه؟ این پرسش برهانی است برای آن‌که بنشینیم و ببینیم در ادامه قصه استنادی فیلم از واقعیت چگونه روایت می‌شود. قبل از آن‌که فیلم را از منظر سینمایی و هالیوودی مورد بررسی قرار دهیم باید این نکته را یادآور شوم که مستند بودن قصه هرگز تضمینی بر کیفیت روایت آن نخواهد بود و تفاوت سینما با دیگر رسانه‌ها در این است که مثلا اگر فردی از تجربه بزرگ و شخصی‌اش برای شما تعریف کند، شما هرگز نمی‌توانید آن تجربه را احساس کنید، اما سینما وظیفه دارد این تجربه را در قالب یک احساس به شما تزریق کند؛ حال در ادامه ببینیم فیلم توانسته چنین فرمی داشته باشد؟. دو دوست که همواره مکمل یک دیگر هستند. در فیلم رایدلی اسکات «آخرین دوئل» آن دو یک جورایی موتور فیلم محسوب می‌شوند. جدای از آن‌که دیمون در فیلم‌نامه هم دستی داشته، آن‌ها توانستند بُعد دیگری از شخصیت خود را به نمایش بگذارند. «آرگو» بن افلک جدای از گفتمان سیاسی موجود در و...
