توطئه قاهره فیلمی از طارق صالح نشان می‌دهد چگونه انسان نازیسته می‌تواند دست‌اندازی برای زیست سیاسی دیگران باشد. پیرنگ در فیلم‌نامه این اثر معنایی دوپهلو به خود می‌گیرد و نقاطی امنیتی را هدف قرارمی‌دهد که ناچارا سیاست اُبژه اصلی روایت قصه خواهد شد. تفاوت سینما با دیگر رسانه‌ها در نحوه ارائه و میزان جامعیت آن است. سینما می‌تواند مفهومی را به‌گونه‌ای که هرگز نخواهد بود در تاریخ زیست انسان تغییر دهد. حال اگر این مفهوم مربوط به انسانی خام باشد می‌تواند مانند خمیر مایه ابتدایی هرآنطور که مولف می‌خواهد شکل گیرد. «توطئه قاهره» با همه ژست اپوزیسیونی‌اش علیه مداخله سیاست در مذهب اتفاقا فیلم مذهبیِ سیاسی است. فیلم از چگونگی شروع می‌شود و هرگز چرایی برای بیننده مطرح نمی‌کند. این‌که ماهیگیری برای ادامه تحصیل بورسیه دانشگاه الازهر مصر می‌شود و رهبر و امام مذهبی آن دانشگاه و به نوعی مصریان می‌میرد بهانه‌ای است برای ربایش ذهن بیننده به سمت سیاست و اهمیت آن‌که چه‌کسی جایگزین خواهد بود. در پلانی از فیلم از زبان یکی از روحانیون این فکت مارکس گفته می‌شود که: دین برای آنان است که از اندیشیدن عاجزاند. اگر دین را ساختاری برای تداوم حیات سیاسی مذهبیون، منظور افراد درون فیلم است، بدانیم چگونه می‌شود هم مطالعات مارکسیستی داشت و هم درباره خدا و پیغمبرش صحبت کرد. این رفتار کاملا متناقض و...
