ملاقات خصوصی ساخته امید شمس یک سانتیمانتالیسم است و قبل از آنکه اهمیت سینمایی اثر مورد مداقه قرار گیرد بیننده را دچار اضمحلال منطقی خواهد کرد. مواجهه اول شمس با یک دیدار غیرمتعارفِ احساسیِ، عمیقا رویایی و ناداستانی است. قبل از آنکه مفاهیم و دستاوردهای سینمایی را در چارچوب ساختار سینمای ایران مورد کشف و شهود قرار دهیم باید به این نکته اشاره کنیم که سینما فرصتی است برابر برای احساساتی که تجربه شده یا ممکن است تجربه شود. امکان برابر تجربه احساسی که بین فرهاد و پروانه شکل می‌گیرد از نظر منطقی نه تنها صفر است بلکه رویایی و دور از ذهن به‌نظر می‌آید. این ویژگی از فیلم‌نامه «ملاقات خصوصی» جهان ذهنی بیننده را در مواجهه با ایده‌آل‌هایش از عشق و دوست داشتن قلقلک می‌دهد. فارق از آنکه فیلم‌ساز چه پیشینه‌ای داشته و تا چه میزان تجربیات شخصی‌اش را داخل فیلم‌نامه آورده، قطعیت برابر یک مکاشفه میان عاشق و معشوق از بین رفته و ما بدون هیچ عقبه‌ای وارد چالش عاشقی می‌شویم. استفاده از تلفن همراه به عنوان ساختار مجاز برای ارتباط دو انسان و ایجاد احساسات بر اساس تصویر و مکالمه ویدئویی در دنیای تحت سلطه تکنولوژی ما را به یاد فیلم «Her» ساخته اسپایک جونز می‌اندازد و همچنین ناخودآگاه بیننده خاص سینما از ملاقات‌های خصوصی به یاد ساخته رسول‌اف «گاگومان» می‌افتد و…
