از نظر آکرمن زمان مهمترین جنبه سینماست. او قادر است از طریق ترکیب زمان واقعی و حذف های زمانی روایت فیلم اش را به شیوه ای غیرسنتی ساختار ببخشد و درنهایت، توجه تماشاگر را به «دروغ بودن ذاتی سینما» جلب کند.* آکرمن آگاه بود که برای انتقاد به ساختاری سنتی به استفاده از فرمی غیرسنتی نیاز است، به همین خاطر نیز با پشت کردن به شیوه های سنتی روایت و سینمای تجاری، انتقاد اجتماعی را به متفاوت ترین شکل به سینما وارد کرد. به همین خاطر و با وجود تجربی بودن آثارش، نقطه اشتراکی در اغلب آنها میتوان یافت؛ تقلای شخصیت ها برای گریز از ملال و تلاش برای پاسخی مناسب و متفاوت به فرسودگی ناشی از آن...
برای مطالعه کامل این نقد به روزنامه اینترنتی برداشت بلند مراجعه کنید
