اول شخص مفرد با نوشته و بازی امید نیاز استیضاح این روزهای جامعه از همه دیروز خود است. نیاز در مقام کارگردان و بازیگر با دو بُعد روانشناختی تماشاگر خود را رو به رو می کند. بُعد عینی و بُعد ما قبل عینی. مسئله ای که در مواجهه با این نمایش من را درگیر خود کرد، بُعد ما قبل عینی آن است که در این یادداشت سعی می کنم آن را بازگو کنم. برای نوشتن ابژکتیویته از این نمایش لازم است تا بیشتر شخصیت مهرداد را، با بازی متد اکتینگ امید نیاز، واکاوی کنیم.
*روشن فکر عینکی
در تئاتر اصفهان همواره دو جنبه مورد بررسی قرار می گیرد. عقبه نمایش در این شهر و مواجهه آن با شکل امروزی آن. در نمایش «اول شخص مفرد» عینیت بخشی به هر دو مورد در شخصیت پردازی موشکافانه نویسنده دیده می شود. مهرداد در حال مشاجره با شیرین است که در پایان نمایش می فهمیم او وجود خارجی ندارد و صدایی که از شیرین پشت پرده شنیده می شود صدایی در ذهن مهرداد است. مهرداد کراوات می زند، حرف های رک و بی پرده روشن فکرانه بر زبان می آورد، آن طور که میزان سن و...
برای مطالعه کامل این یادداشت به روزنامه اینترنتی برداشت بلند مراجعه نمایید
