چند وقت پیش ویدیویی دیدم، حاوی آخرین مکالمه تلفنی مسافران پرواز بوئینگ و یا کسانی در برج های دوقلو گیر افتاده بودند. این پیام ها مربوط می شد به لحظاتی قبل از اتفاق و این که همه این افراد کشته شوند. ممکن است این تماسها انتخاب شده باشند. ولی با این حال محتوای این پیام ها از ابراز علاقه بود به کسانی که دوستشان داشتند، مسافر پرواز 93 میگفت: "هواپیما دزدیده شده و حامل بمبه، فقط خواستم بگم عاشقتم، دلم برات تگ میشه!" پرواز 93 تنها پروازی بود که به برج ها اصابت نکرد و در نزدیکی یک دریاچه سقوط کرد(شاید به خاطر مقاومت مسافرانش از مسیر از پیش تعیین شده انتحاری خارج شده بود). با این حال همه مسافران پرواز کشته شدند. دیگری گفت: " فقط خواستم بدونی چقدر دوستت دارم، ما توی ساختمون توی نیویورک گیر افتادیم". دو برج شمالی و جنوبی نیویورک به فاصله حدودا نیم ساعت از یکدیگر فروریختند و شخصی دیگر که مسافر یکی از پروازها بود: "گوشی را بردار، مشکلی پیش آمده فقط خواستم بگم از همه چیز این دنیا بیشتر دوستت دارم...". همه مسافران این چهار پرواز و در مجموع حدود 3 هزار نفر کشته شدند. موضوع مشترک همه این تماس ها این بود که زمان کم هست، نه وقتی برای شکایت، نه فرصتی برای نفرت، نه دروغ، نه تهمت، نه دل شکستن، نه رنجاندن،نه کینه و نه حتی فرصتی برای کمک... فقط عشق بود و عشق.... فقط دوست داشتن بود و دلتنگی. یادمان نرود همه ما مسافران چنین پروازی هستیم. شاید باید همین الان تلفن را برداریم.
