چند روز پیش بحثی پیش آمد با عنوان «دیده شدن»، حالا آنجا چون سطح بحث طوری نبود که بشود این مثال‌ها را زد، بنده نتوانستم بحث را به این سمت ببرم. اما نکته این که واقعاً ما ارزش‌های عمل و عملکردمان چیست؟! اگر واقعاً به قصد دیده شدن، مطرح شدن، شهرت و یا در حالت متعالی‌ترش برای پول و ثروت کاری می‌کنیم، قطعاً نمی‌توانیم از آرمان و ارزش صحبت کنیم. البته کسب روزی امر مقدس و پسندیده‌ای است. ولی همه می‌دانیم این نوع ثروت‌اندوزی نوعی تبدیلِ وسیله به هدف است. این چند روز مدام اینترنت را بالا و پایین کردم تا شاید بتوانم عکس و اطلاعات بیشتری از ایشان به دست بیاورم. اطلاعات چندانی از ایشان نبود بجز همانی که صهیونیست‌ها درباره‌اش گفته بودند. قطعاً دیده‌شدنی که مد نظر این آقایون و خانم‌ها هست، دیده‌شدن بعد از مرگ نیست. البته نام نیک پس از مرگ هم آرمانی است که هر چند مبتذل‌تر از ارزش‌های متعالی بشری ولی در جایگاه خود شایسته تقدیر است. در این چند روز تقریباً تمام پست‌های عزیزان که بیشتر از سر ارادت یا ابراز احساسات یا تحریک غیرت ملی و یا حتی عصبانیت بود با یک عکس منتشر شد. همه ما جز یک عکس، چیزی از گذشته وی نیافتیم. گمنامی یعنی همین. این انسان‌هایی که کم هم نیستند، حالا شاید بعضی‌هایشان بعد از مرگ به ما معرفی شوند و بعضی‌هایشان را هم حتی بعد از مرگ نشناسیم و اصلا متوجه بودنشان نشویم. بعضی‌هایشان بشوند ابراهیم هادی و حججی و بعضی‌ها هم اصلا نشناسیم و نبینیم و حتی بعد از مرگشان هم دیده نشوند. بعضی هم ممکن است در زمان حیات شهره و شناخته شده باشند و این منافاتی ندارد با آن گزاره ما که دیده‌شدن نباید ملاک عمل قرار بگیرد.
قطعاً این افراد برای حرکت، برای تلاش شبانه‌روزی خود، ارزش‌هایی متعالی‌تر از آن‌چه نیاز به دیدن و تأیید ما داشته باشد، داشته‌اند. ارزش‌هایی که تقلیل آن در جامعه امروز به «دیده شدن»، چند روز پیش، باعث خشم بنده شد.
پی‌نوشت:
البته آنجا بحث دیگری هم درباره به چی دیده و شهره شدن هم بود که خود آن هم در کنار این بحث، بحثی مفصل است.
#یادداشتهای_روزانه_یک_کتابفروش
یک #کتابفروش۲۴ساعته
۰۹ آذر ۱۳۹۹
