دیگران هم کارهای فردوسی پور را نگاه می‌کردند و می‌گفتند اگر کسی می تواند به خاطر محبوبیتش از مدار خارج شود و کسی هم به او چیزی نگوید پس ما هم می توانیم این کار را انجام دهیم. اینگونه اصلا صدا و سیما از هم می پاشید! ما ناگزیر به گرفتن چنین تصمیمی بودیم.
این ها صحبت های یک طرفه و مثلا محافظه کارانه آقای فروغی است. کسی که به مدد سیستم غیر شفاف و رانتی وارد صدا و سیما شده است. فارغ از بررسی نحوه ورود ایشان به صداوسیما و تخصص داشتن یا نداشتن ایشان، بهتر است برویم سر اصل مطلب. اصل مطلب هم نه فردوسی پور است، نه شبکه سه. اصل مطلب خود صدا و سیما است. صدا و سیما به عنوان دانشگاه عمومی و رایگان و همگانی ایران (تعریفی که از صدا و سیما شده)، در طول سال ها سوگلی بوده و هست. بودجه صدا و سیما همیشه سر جایش هست، اقدامات موازی هم برای آن میشود. قبلا ها به بهانه تهاجم فرهنگی دستگاه های پخش ممنوع شد. بعد ماهواره. بعد فیلترینگ شروع شد و حالا هم نظارت صدا و سیما به تلویزیون های اینترنتی. اما بحثی که هست، همین تهاجم فرهنگی است. اگر تهاجم فرهنگی برای ما ثابت شده است و قرار است با آن مبارزه کنیم، راهش بگیر و ببند نیست. راهش تقویت خودمان است. تقویت خودمان یعنی کاری کنیم که مردم بیخیال چیزهای دیگر شوند (اگر هم بیخیال نشدند، مهم نیست. همه که نباید مثل ما فکر کنند). تقویت خودمان یعنی ساز در صداوسیما نمایش داده شود، یعنی مقابل رشد و توسعه فردوسی پورها نایستیم. یعنی پایتخت ها را تخریب نکنیم و ربنا را از صداوسیما پخش کنیم. نگاه محافظه کارانه و سلیقه ای مدیران صداوسیما، خود مانعی شده است در برابر جذب مخاطب و پویایی صداوسیما. صدا و سیما اگر قرار است فردوسی پورهای دیگری را هم تخریب کند و تلویزیون های اینترنتی را محدود کند و فیلترینگ ها را بیشتر کند و پارازیت ها را بفرستد برای شبکه های ماهواره ای، اوضاع همین است و مردم دلخورتر میشوند و مخاطب کمتر. بیاییم برای زندگب بهتر در کنارهم، مدارهایمان را به هم نزدیک کنیم و مدارها را آنقدر خصوصی و اختصاصی نکنیم که مجبور شویم از مدارها خارم شویم و بعدهم دلخوری و ...
