مداومت برای سربازها یعنی، ماندن در پادگان و سرک کشیدن به سربازهای دیگر. یک جور بازداشتی است برای خودش. اما مداومت برای من یعنی ادامه دار بودن یک کار، یک فرآیند. کوچک تر که بودم و با کشیدن یکی از دندان های فک پایینم از دندانپزشک هم ترسیده بودم، با خودم عهد کردم مسواک بزنم. برای فرار از تبلی هم با خودم می گفتم مثل هر شب که شام میخورم و میخوابم، پس باید مسواک هم بزنم. این برای من شد مداومت. فعلا به جز نهار و شام و خواب و مسواک، مداومتی نتوانسته ام ایجاد کنم به جز یک سال کنکور که هر شب یک صفحه کتاب می خواندم و چند سال پیش هم که هر شب 10 صفحه تاریخ ایران می خواندم. پارسال هم هر شب حافظ میخواندم. حالا تصمیم دارم در نوشتن مداومت داشته باشم. هر چند نوشتنِ نبود انسولین و مرگ 337 عزیز و ترس از کرونا، همه و همه میلی برای نوشتن و مداومت در نوشتن ایجاد نمی کند.
به هر حال باید نوشت که در آخرین سه شنبه مهرماه، ما با خبرهای مختلفی زندگی می کنیم. خبر از نبودن انسولین برای عزیزانمان و خبر از دست دادن 337 عزیز. این 337 نفر را در 10 ضرب کنید. چرا که هر آدمی جز خودش دستکم ده نفری را دارد که چشم انتظارش هستند. پس بیش از سه هزار نفر فقط دیروز، در این خاک فقدان را تجربه کرده اند. و اما به جز آنها، آدم هایی که فکر می کنند چه کسی روزهای آینده رئیس جمهور آمریکا خواهد شد و در محاسباتشان امید را از دست داده اند، آیا فقدان را تجربه نکرده اند؟
و حالا من که هنوز نتوانستم برای خوابم ساعت منظمی ایجاد کنم و همیشه انگار کمبود خواب دارم، بعد از جستجو در مورد کم خوابی رسیده ام به خدمتی جدید از بشریت. تست پلی سومنو گرافی یا تست خواب را امروز خواندم. خدمتی که فضای خواب را برای شما مهیا میکند و شما با خوابیدن در آزمایشگاه، چند ساعت مورد آزماش و رصد قرار می گیرید.
اما در میانه همه این دغدغه ها و فراز و فرودها داشتم به این فکر میکردم که واقعا آیا باید به توصیه ها گوش کنم و در حال زندگی کنم؟ از گذشته بگذرم؛ از شکست ها و ناکامی ها و تلخی ها بگذرم، اما با آینده چه کنم؟ آیا همچنین به سال بعد و ده سال بعد و آخر زندگی باید فکر کنم؟ نمی دانم. ولی می دانم که فکر کردن همچنان یکی از مداومت های من است. البته که این مداومت فعلا برای من بی ثمر بوده...
