من دچار "خب بَعدش که چی" شدم همش میگم بعدش چی بعد "بعدش چی" چی؟
صبح از خواب پا میشم، پاشم که چیشه، پاشدم خوب الان باید چیکار کنم، برم صورتمو بشورم بعد صبحونه بخورم؛ خب اینا رو برای چه کار بعدی ای باید انجام بدم؟ واتساپو و تلگرامو چک میکنم درحالی که پیام ها رو میخونم میگم اگه پیام ها تموم شه، باید بعدش چیکار کنم؛ زمان بعد خوندن پیام ها فرا میرسد؛ یادم میفته فردا امتحان دارم و حوصلش رو ندارم ولی میرم سر کتاب درحالی که خیره شدم به کتاب و به هرچیزی جز اون تمرکز کردم، میگم خب الان من میخونم یا نمیخونم بعد امتحان میدم بعد یا خراب میکنم و غصه میخورم یا خوب میدم و خوشحال میشم خب بعدش باید امتحانای دیگه رو بدم بعدش هم که میخواد تابستون بشه بعد تابستون دوباره مدرسه میشه بعد مدرسه دوباره تابستون میشه تا جایی که بعد تابستون دانشگاه میشه. بعد، خب دانشگاه تموم میشه.
بعد یکم بزرگ میشی داری میری سرکار! بعد یزره پول و پَله میاد دستت!
تشکیل خانواده میدی! بعدش ۳۰ رو رد میکنی. بعدش ۴۰ رو رد میکنی. شایدم نکنی همون اولا کار تموم شه.
ولی تصور عموم رو میگریم که ۷۰ رو هم رد کردیم. خب، بعدش رو بگو ببینم قراره چی بشه؟ خب حالا یا میبینی که بعدی "مرگه" و داری وِراثت، پِراثت نامه مینویسی که بعیده چون میخوای ببینی بعدش چی میشه. بعدش روند متوالیِ این خواستنِ دیدنِ بعد های تو تموم نمیشه؛ ولی تو تموم میشی. اون موقع که بعدها تموم شده میتونی ببینی که به کجا رسیدی ولی تو دیگه نیستی و زندگی ای که همیشه میخواستی در بعدی ها باشه و در بعدی ها سپریش کنی به تو هیچ وقت نرسید. تو همیشه یه پله از "بعدی" عقب تر بودی! تو کجا بودی؟
