کاش زودتر رسیده بودم. لعنت بهت ...
لعنت بهت ... هزار بار لعنت بهت .... کاش زودتر میومدم سراغت ... کی میخواد اندازه تو برام دیگه جذاب باشه .... مگه میشه آدمی به اندازه توی مریض روانی جامعه‌گریز فکر منو درگیر خودش کنه ...
الان یک‌ساله که به خواسته خودم ازت فاصله گرفتم. تو کلی تلاش کردی که منو نگه‌داری ولی من خودم انتخاب کردم که ازت دور بشم. چون من میدونستم تو مریضی! چون میدونستم بعد یه مدت جذابیتم واست تموم میشه. میدونستم توی لعنتی اهلی نمیشی. میدونستم توی لامصب اهلی شدن اصلا بلد نیستی. حتی اگر با منم بمونی میدونستم که آروم نمیگیری و دور از من پیش یکی دیگه میخندی، به یکی دیگه از خودت سهم میدی ... مثه همین الان که مثلا دین‌داری، نماز میخونی و روزه میگیری ولی به هر نری از خودت سهم میدی ... من که میدونم تو اختلال داری! چرا ولی این حرفا رو میزنم .... چرا هنوز هستی! چرا داری هنوز نفس میکشی؟ چرا تو این هوای خنک بهاری ساعت ۲ صبح، صدای نفس‌هات تو گوشه‌م میپیچه! بعد تو اصلا من میتونم به دختر دیگه‌ای فکر کنم؟ راهی گذاشتی واسم؟
کاش زودتر میرسیدم. حداقل اینطوری امید داشتم که میتونم درستت کنم ولی تو مگه چاره‌ای واسم گذاشتی؟ تو یه بازه ۶ ۷ماه انقدر گَنده‌کاری کرده بودی که اصلا نمیشد بهت اعتماد داشت. حتی تو سخت‌ترین لحظه‌هایی که سلول‌به‌سلول وجودم به سمتت کشیده میشه نمیتونم بهت اعتماد کنم. سابقه‌ت خیلی خراب بود دختر! خیلی! من از کجا میتونستم مطمئن بشم که گذشته‌ات به همون چیزهایی که گفته بودی بهم ختم میشد. من از کجا میتونستم بهت اعتماد کنم؟! آره تو با حجاب شدی، تو حتی چادر هم سرت کردی! من که کور نیستم! دیدم که چه‌جوری با تمام وجود تلاش کردی! بخدا دیدم ... ولی منی که تجربه داشتم که تو چشمام زل بزنی و بهم دروغ بگی چه‌جوری میتونستم دیگه به حرفات اعتماد کنم؟ به گذشته‌ت اعتماد کنم؟ بگو دیگه ... حرف بزن! بهم بگو چه‌جوری میتونستم بهت اعتماد کنم...
ولی کاش زودتر بهت میرسیدم! قبل از این که حداقل به اعتراف خودت، اولین بغلت با یکی جز من بوده باشه ... کاش زودتر میرسیدم .... حداقل قبل از این که به اعتراف خودت، واسه اولین بار یکی جز من دستت رو گرفته باشه.... حداقل قبل از این که به اعتراف خودت کسی غیر من به خودش اجازه داده بشه که تنش رو به تنت نزدیک کنه ....
من ۲۴ سالم بود و تو اولین دختری بودی که وارد دنیای من شدی، و چه بی‌رحمانه وارد شدی و چه‌قدر عمیق و با این همه من به خودم اجازه ندادم حتی به اسم کوچیک صدات کنم. از دو متریت رد میشدم که یه‌وقت ناخواسته بهت برخوردی نداشته باشم ولی توی ۲۰ ساله حداقل ۳ ۴ نفر رو تجربه کرده بودی ... چه جوری بهت اعتماد میکردم .... سابقه‌ت وحشتناک بود واسه من. اون روزی که بهم تایید دادی که اجازه داده بودی که اولین بغلت یه مرد دیگه باشه کل دنیا، به کل تاریخش، با کل آدمای زنده و مرده‌اش رو سرم خراب شد... هی من با خودم میگفتم این دختر حتی روزایی هم که عکسای پروفایلش بی‌حجاب بوده هیئت میرفته! امام حسین حالیش میشده، بابا حداقل غرور داره، مگه میشه با ۴بار بیرون رفتن به یه پسری که ازش کوچیک‌تر بوده اجازه بده بهش دست بزنه! مگه میتونستم باور کنم ... ولی تو کرده بودی و توی شایعه‌ها ۱۰۰۰تا داستان صدبرابر بدترش در مورد تو وجود داشت .... پشت سرت خیلی حرف بود دختر .... چیکار کرده بودی! راهی واسه من بدبخت وسواسی بیچاره نذاشته بودی! انقدر روح و روان منو به هم ریخته بودی که هربار یک ساعت باهات حرف میزدم تنم درد میگرفت! بخدا بدنم درد میگرفت از حجم فشاری که بهم وارد میشد...
من تو فضایی بزرگ شدم که مذهب و سنت و دین و تعصب و همه چی با هم تو سرم رفته. مشاورا میگفتن که یه مرد معمولی هم نمیتونه با این سابقه‌ات کنار بیاد، چه برسه به من که تو این فضا بزرگ شدم ... من خودم تصمیم نگرفتم ازت فاصله بگیرم! همه مشاورا بهم گفتن.... مشاورا بهم میگفتن من یه جور مریضم، تو یه جور دیگه... این مریضیا تو شرایط عادی هم پدر جفتمون رو درمیاره ... مشاورا میگفتن این حسی که دارم تجربه میکنم مریضیه، الکی اسم عارفانه روش نذارم ...
ولی بعد تو کسی انقدر واسه من تلاش میکنه؟ صداش میتونه انقدر منو به هم بریزه و بهم قرار بده؟ میبینی منو تو چه شرایطی قرار داده؟ اگه با یکی دیگه جز تو ازدواج کنم و هنوز بهت فکر کنم چی؟ چه جوری با عذاب وجدانش کنار بیام....
کاش زودتر رسیده بودم. قبل اون بلاهایی که سر خودت آوردی! قبل این که این فرصت بزرگ رو از جفتمون بگیری ... قبل از اینکه دو دستی گلوی اون نهال بدبخت رو با تموم وجود فشار بدی و جونش رو از تن رنجورش بکشی بیرون ...
کاش زودتر رسیده بودم... شاید امیدی بود اینطوری ...
