“هیجان و خوشحالى و افتخارم رو نمیتونم نادیده بگیرم. قدیمى ترین، بزرگترین و بهترین دانشکده‌ى سلامت عمومى دنیا حالا جزیى از هویت حرفه‌اى من خواهد بود.”
برای رسیدن به مرحله‌ای که بتوانیم این جمله را بگوییم چقدر باید تلاش کنیم؟
چقدر باید با کلیشه‌های دور و برمان بجنگیم و مسیرخودمان را برویم و کار نکنیم؟
این جملات را زهرا میگوید وقتی حالا دانشجوی دانشگاه johns hopkins است. در مورد او در قسمت دوازدهم سری کارنکن نوشته بودم:
حالا او به آرزویی که در آن پست در موردش نوشته بودم، رسیده و حالا در موقعیتی قرار دارد که آرزویش را داشته و البته برای رسیدن به آن تلاش زیادی هم کرده است.
در خلال کارنکردن باید یادمان باشد که قرار است از مسیر لذت ببریم و باید در این راه با پشتکار باشیم. فکر می کنم لازم است هرازگاهی دلایل انتخابمان را با خودمان مرور کنیم و دوباره چاقوی انگیزه‌هامان را تیز کنیم، ما لیاقت آن را داریم که رویاهایمان را محقق کنیم و کارنکنیم.
پستهای اخیر زهرا در مورد فصل جدیدی از زندگیش:
مطلبی که خواندید از مجموعه مقالاتی است که درباره شغل با عنوان «کارنکن» نوشته‌ام، برای آشنایی با «کارنکن» و خواندن باقی مطالب روی لینک زیر کلیک کنید:
مطلب و باز هم لبخندها نصیب کسانی است که کارنکنند، اولین بار در وبلاگ امین آرامش منتشر شده است.
ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید.
