در واقع طراشعر ترکیبی است از واژه (شگردهای استفاده زبانی) و تصویری (بافت شعر) است که شکل و سبک جدیدی به شعر خواهد داد ،چه خواندنی باشد چه دیداری، معنا یا به طور کامل یا بخش وسیعی از آن باید رسانده شود. فرم این نوع شعر نباید دربرگیرنده‌ی یک تصویر خاص (انسان،حیوان،اشیا و...) بلکه بخشی از حروف و کلمات می‌باشد، در این نوع شعر حتی با دیده نشدن تصویر معنا باید رسانده شود. در طراشعر افضل‌پور، ایجاز اولین رکن است که موجب فشردگی کلام می‌شود و رستاخیز واژه‌ها است که از قوانین خاصی تبعیت نمی‌کند و به شکل هنرمندانه‌ای به فرم شعر از نوع ارتباط تصویری و دیداری کمک می‌کند و از وادی تفصیل قدم در آستان اجمال می‌گذارد و ذهن مخاطب را به تکاپو، باز آفرینی تصویری می‌اندازد و آنچه که شاعر به عمد مخفی کرده در ذهن مخاطب اشکار می‌شود که قرینه‌ی لفظی و معنوی را پر رنگ می‌کند که این ویژگی اگر در شعر کم رنگ و یا حذف شود بلاتکلیفی عمیقی در برزخ ذهن ایجاد می‌کند و اثری جز سطحی بودن شعر یا در مرحله بالاتر، اثر، یک شعر تصویر ساده می‌شود. در فرم طراشعر افضل پور با تصویری کردن یک صامت به صورت فرم واژها به تجسم شعر کمک بسیار می‌کند که منظور از فرم بافت شعری است که ساختار شکل و صورت و محورهای شعر را در بر میگیرد. افضل پور سعی داد با جابجایی کلمات در محورهای شعر و ایجاد یک تصویر با استفاده از یک صامت، شکل دقیقی در محتوای شعر ایجاد کند که به صورت ظاهری به محتوای ایجاد شده بسیار نزدیک است و محتوا را کامل در بر میگیرد و برای مخاطب حکم سنگی را دارد که برکه‌ی آرامی را مواج می‌کند و در ذهن جایی میگیرد و معنی را قوی‌تر می‌کند. به صورت خاص تصویر ایجاد شده ادبیات پست مدرن را شامل می‌شودکه خودش نوعی هنجار‌شکنی محصوب می‌شود که از قوانین فیزیکی حاکم بر شعر عدول می‌کند که این عدول از روح شاعر سرچشمه گرفته است.
چند طراشعر از امین افضل پور
